زَبُورَا 139:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 كَيْ كَا سَنْ ذَمَنَ دَ تَاشِنَ، كَا غَانٜىٰ دَ تُنَانِنَ تُنْدَغَ نٜىٰسَ؞ Faic an caibideil |
غَمَا وَنٜىٰنٜىٰ مَيْ رٜىٰنِنْ رَانَرْ طَوْكَرْ ڧأَنَانً مَتَاكَنْ غِنِنَّنْ؟ وَنَّنْ مُتُمْ شِينٜىٰ ذَيْ يِڢَضٍ ثِكِ سَعَدَّ يَغَ إِغِيَرْ أَوُانْ كَمَّلَوَرْ غِنِنْ أَ حَنُّنْ ظٜىٰرُبَّبٜىٰلْ؞ «غَمٜىٰ دَ وَطَنَّنْ ڢِتِلُ بَݣَويْ، سُونٜىٰ عَلَمَرْ إِدَانُنْ يَهْوٜىٰهْ وَطَنْدَ سُكٜىٰ كَيْ دَ كَٰوُاْوَ عَثِكِنْ دُكَنْ دُونِيَا؞»