زَبُورَا 127:1 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا1 إِنْ بَ يَهْوٜىٰهْ نٜىٰ يَغِنَ غِدَا بَ، مَاسُ غِنِ سُنَ عَيْكِنْ بَنْظَنٜىٰ؞ إِنْ بَ يَهْوٜىٰهْ نٜىٰ يَيِ غَادِنْ بِرْنِنْ بَ، طَنْ سِنْتِرِ يَحَنَ كَنْسَ بَرْثِ عَبَنْظَ؞ Faic an caibideil |
نَا كُمَ غَا وَنِ أَبُ أَ رَايُوَرْ دُونِيَرْ نَنْ، أَشٜىٰ، بَ كُلُّمْ مَيْ سَوْرِنْ غُدُ شِينٜىٰ مَيْ ثِنْ ڟٜىٰرٜىٰبَ، بَ كُلُّمْ مَيْ ڧَرْڢِے شِينٜىٰ مَيْ ثِنْ يَاڧِبَ، بَ كُلُّمْ مَيْ حِكِمَ شِينٜىٰ مَيْ سَامُنْ عَبِنْثِبَ، بَ كُلُّمْ مَيْ بَسِيرَ شِينٜىٰ مَيْ سَامُنْ دُوكِيَبَ، بَ كُلُّمْ مَيْ عِيَوَ شِينٜىٰ مَيْ سَامُنْ ڢَضٍ جِنِبَ؞ عَمَّا لُواْكَثِ دَ سَعَ سُكَنْ سَامٜىٰ كُواْوَنّٜىٰنْسُ؞