42 سَيْ وَنِ مَيْ سُونَ نُواْبَ يَتَڢِے يَثِ كٜىٰنَتْ دَ ڧَوْيُكَنْتَ دَ يَاڧِ، يَثَنْجَ سُونَنْتَ ذُوَا «نُواْبَ» بِسَغَ سُونَنْسَ؞
تُنْ أَبْسَلُوامْ يَنَدَ رَيْ يَكَڢَ وَكَنْسَ دُوڟٜىٰنْ تُنَ دَشِ أَ ݣُورِنْ سَرْكِے، غَمَا يَيِ تُنَانِ ثٜىٰوَ بَ شِ دَ طَنْ دَ ذَيْ غَاجٜىٰشِ؞ سَيْ يَبَا غِنِنْ سُونَنْسَ؞ سَبُواْدَ حَكَ عَكٜىٰثٜىٰ دَشِ دُوڟٜىٰنْ تُنَاوَا دَ أَبْسَلُوامْ هَرْوَيَوْ؞
كَبَرِنْسُ نٜىٰ غِدَاجٜىٰنْسُ حَرْ أَبَدَا، وُرِنْ ذَمَنْسُ دَغَ ڟَارَا ذُوَا ڟَارَا، كُواْدَيَكٜىٰ سُنْ سَا وَڢِيلَيٜىٰنْسُ سُونَيٜىٰنْ كَنْسُ؞
سَيْ جِدْعَوْنَ يَذَاغَيَ تَهَنْيَرْ دَ تَبِے تَغٜىٰڢٜىٰنْ دَاجِ، وَدَّ تَكٜىٰ غَبَسْ دَ نُواْبَ دَ يُواغْبٜىٰهَ، يَڢَاطَوَ سُواْجُواْجِنْ مَدْيَنَ دَ يَاڧِ تَيَدَّ بَسُيِ ڟَمَّنِبَ؞