42 سَيْ مُوسَٰى يَلِسَّڢْتَا دُكَنْ یَیَنْ ڢَارِ نَ إِسْرَٰٓءِيلَاوَا كَمَرْ يَدَّ يَهْوٜىٰهْ يَعُمَرْثٜىٰشِ؞
عَمَّا، أَمَيْمَكُوانْ یَیَنْ ڢَارِ نَدُكَنْ إِسْرَٰٓءِيلَاوَا، ذَاكَ كَرْٻِ لَوِيَاوَا سُذَمَ نَوَ؞ ذَاكَ كُمَ كَرْٻِ یَیَنْ ڢَارِ نَدَبُّواْبِنْ لَوِيَاوَا أَمَيْمَكُوانْ یَیَنْ ڢَارِ نَدُكَنْ دَبُّواْبِے نَ إِسْرَٰٓءِيلَاوَا؞ نِنٜىٰ يَهْوٜىٰهْ؞»
دُكَنْ لِسَّڢِنْ یَیَنْ ڢَارِ مَظَا بِسَغَ سُونَيٜىٰنْسُ، وَطَنْدَ شٜىٰكَرُنْسُ سُكَ كَيْ وَتَا طَيَ ذُوَا سَمَ، يَكَيْ دُبُو عَشِرِنْ دَ بِيُ دَ طَرِے بِيُ دَ سَبَعِنْ دَ عُكُ؞