ڧِدَايَ 3:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 وَطَنَّنْ سُونٜىٰ یَیَ مَظَا نَ هَٰرُونَ؞ نَدَبْ، طَا نَڢَارِ دَ أَبِهُ دَ عٜىٰلٜىٰيَظَرْ دَ عِتَمَرْ؞ Faic an caibideil |
مُوسَٰى يَيِ مَغَنَ دَ هَٰرُونَ دَ سَوْرَنْ یَیَنْسَ مَظَا وَطَنْدَ سُكَ رَغُ، وَتُواْ عٜىٰلٜىٰيَظَرْ دَ عِتَمَرْ، يَثٜىٰ «كُطَوْكِ ضَغُواْوَرْ هَدَايَ تَهَڟِ وَدَّ عَكَيِ هَدَايَ تَڧُواْنَاوَا غَ يَهْوٜىٰهْ دَ عِتَ، أَ شِرْيَتَ بَابُ يِسْتِ، كُثِ أَغٜىٰڢٜىٰنْ بَغَدٜىٰنْ، غَمَا وَنَّنْ هَدَايَ تَنَدَ ڟَرْكِے سُواْسَيْ، عَيِتَ بِسَغَ ڧَٰعِدَ؞