ڧِدَايَ 22:7 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا7 سَيْ دَتَّاوَنْ مُواْوَبْ دَ نَ مَدْيَنَ سُكَ طَوْكِ كُطِنْ دُوبَا أَ حَنُّ سُكَ تَڢِے وُرِنْ بَلَعَمْ سُكَ ڢَطَا مَسَ سَڧُوانْ سَرْكِے بَلَكْ؞ Faic an caibideil |
ذَاكُيِ بَنْظَ دَ سُونَنَ عَثِكِنْ مُتَنٜىٰنَ دُواْمِنْ كُسَامِ حَڟِنْ بَلٜىٰ كَطَنْ عَتَڢِنْ حَنُّوَنْكُ، كُسَامِ طَنْ غُرَاسَ كَطَنْ؟ تَوُرِنْ ڧَضْيَارْكُ، غَ مُتَنٜىٰنَ وَطَنْدَ سُكَ كَسَ كُنّٜىٰ غَ ڧَضْيَاثٜىٰ ڧَضْيَاثٜىٰنْكُ، كُنَ كَشٜىٰ مُتَنٜىٰنْ دَ بَيْ كَمَاتَ سُمُتُبَ، كُنَ بَرِنْ وَطَنْدَ بَيْ كَمَاتَ سُرَايُبَ؞
شُوغَبَنِّنْتَ سُنَ يَنْكٜىٰ شَرِيعَ تَثِنْ حَنْثِ؞ ڢِرِسْتُواْثِنْتَ سُنَ كُواْيَرْوَا دُواْمِنْ نٜىٰمَنْ رِيبَ، أَنَّبَاوَنْتَ سُنَ أَنَّبْثِ دُواْمِنْ نٜىٰمَنْ كُطِ؞ دُكْدَهَكَ سُنَ ڟَمَّنِ يَهْوٜىٰهْ يَنَ تَرٜىٰدَسُو، سُنَ ثٜىٰوَ «أَيْ، يَهْوٜىٰهْ يَنَ ڟَكِيَرْمُ، بَ مَسِيڢَرْ دَ ذَاتَ ڢَاطُواْ عَكَنْمُ!»