ڧِدَايَ 22:17 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا17 غَمَا ذَنْ طَوْكَكَاكَ ڨُورَيْ، كُمَ دُكْ أَبِنْدَ كَڢَطَا مِنِ إِنْيِ، ذَنْيِ؞ جِمَنَ، ذُواْ كَلَعَنْتَ مِنِ وَنَّنْ أَلْعُمَّ!› » Faic an caibideil |
سَيْ هَرْبُواْنَ، طَيَ دَغَ ثِكِنْ بَابَانِّ مَاسُيِ وَسَرْكِے حِدِمَ يَثٜىٰ «غَاشِ، هَامَٰنَ يَا رِغَا يَا تَادَ دُواْغُوانْ كَتَكُوانْ رَاتَيَ مُتَنٜىٰ مَيْ ڟَيِ وَجٜىٰنْ ڧَڢَا سَبَعِنْ دَ بِيَرْ أَغِدَنْسَ؞ يَتَادَشِ دُواْمِنْ يَرَاتَيٜىٰ مُوارْدٜىٰكَيْ، مُتُمِنْدَ يَثٜىٰثِ رَنْ سَرْكِے؞» سَيْ سَرْكِے يَثٜىٰ «كُرَاتَيٜىٰ هَامَٰنَ عَكَيْ!»
إِنَ ضُواْڧُوانْكَ، كَذُواْ يَنْذُ، كَلَعَنْتَ مِنِ مُتَنٜىٰنَّنْ، غَمَا سُنْڢِے ڧَرْڢِينَ؞ إِنْ كَا لَعَنْتَسُ، وَتَڧِيلَ ذَنْعِيَثِ نَصَرَا عَكَنْسُ إِنْكُمَ كُواْرٜىٰسُ دَغَ ڧَسَرْ؞ غَمَا نَا سَنِ دُكْ وَنْدَ كَسَا مَسَ أَلْبَرْكَ، ذَيْ كَسَنْثٜىٰ مَيْ أَلْبَرْكَ، كُمَ دُكْ وَنْدَ كَلَعَنْتَ، ذَيْ كَسَنْثٜىٰ لَعَنَنّٜىٰ؞»