سَعَنً مُتُمِنْ يَثٜىٰ مِنِ «طَكُنَنْ دَسُكٜىٰ وَجٜىٰنْ أَرٜىٰوَ دَ وَطَنْدَ سُكٜىٰ عَكُدُ سُنَ كُمَ ڢُسْكَنْتَرْ ڢِيلِ نَهَيْكَلِ، أَنْكٜىٰٻٜىٰسُ دُواْمِنْ ڢِرِسْتُواْثِے؞ أَ نَنْ ڢِرِسْتُواْثِنْ دَ ذَاسُيِ كُسَدَ يَهْوٜىٰهْ، ذَاسُثِ هَدَايُ مَڢِے ڟَرْكِے وَطَنْدَ عَكَ مِيڧَ؞ أَوُرِنْ ذَاسُ أَجِيٜىٰ كَايَنْ هَدَايُ مَڢِے ڟَرْكِے، وَتُواْ هَدَايَ تَهَڟِ دَ تَوَنْكٜىٰ ذُنُوبِ دَ تَشَاڢٜىٰ لَيْڢِے، غَمَا وُرِنَّنْ مَيْ ڟَرْكِے نٜىٰ؞