نٜىٰهٜىٰمِيَ 5:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 غَمَا وَطَنْسُ سُنْيِ مَغَنَ سُنْثٜىٰ «مُو دَ یَیَنْمُ مَظَا دَ مَاتَا، مُنَدَ يَوَ، مُنَ بُڧَاتَرْ حَڟِ دُواْمِنْ مُثِ مُرَايُ؞» Faic an caibideil |
كَدَ كَبَرْمُ مُمُتُ، غُواْنَكِنْمُ كُمَ سُكُواْمَ بَا أَمْڢَانِ كَنَ كَلُّواْ؞ بَرِ كَسَيٜىٰمُ، مُو دَ غُواْنَكِنْمُ أَمَدَدِنْ عَبِنْثِ؞ سَعَنً مُو دَ غُواْنَكِنْمُ ذَامُ ذَمَ بَايِنْ ڢِرْعَوْنَ؞ سَيْ كَبَامُ عَبِنْثِ دَ إِرِنَّشُوكَ دُواْمِنْ مُرَايُ، كَدَ مُمُتُ، كُمَ كَدَ غُواْنَكِنْ ڧَسَرْمُ سُذَمَ بَنْظَ؞»
وَتَرَانَ مَاتَرْ وَنِ دَغَ ثِكِنْ ڧُنْغِيَرْ أَنَّبَاوَا تَتَڢِے وُرِنْ أَلْيَسَعَ، تَكَيْ مَسَ كُوكَا تَثٜىٰ «مِجِنَ مَيْيِ مَكَ حِدِمَ يَمُتُ؞ كَكُمَ سَنِ ثٜىٰوَ شِے مَيْ ڟُواْرُوانْ يَهْوٜىٰهْ نٜىٰ؞ عَمَّا غَاشِ، وَنِ مَيْبِنْسَ بَاشِ يَذُواْ دُواْمِنْ يَݣُوشِ یَیَنَ بِيُ سُذَمَ بَايِنْسَ؞»