مِيكَ 4:7 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا7 ذَنْ مَيْدَ غُرَغُ ضَغُواْوَرْ جَمَعَتَ، وَطَنْدَ عَكَ كُواْرَ كُمَ أَلْعُمَّ مَيْ ڧَرْڢِے؞ نِے يَهْوٜىٰهْ ذَنْيِ مُلْكِنْسُ عَتُدُنْ سِهِيُواْنَ، دَغَ يَنْذُ ذُوَا حَرْ أَبَدَا؞ Faic an caibideil |
يَثٜىٰ مِنِ «يَا كَيْ طَنْ مُتُمْ، وَنَّنْ وُرِينٜىٰ كُجٜىٰرَرْ مُلْكِنَ دَ وُرِنْ دَ ذَنْسَا تَڢِنْ ڧَڢَاڢُنَ، عِنْدَ ذَنْ ذَوْنَ عَثِكِنْ جَمَعَتَ إِسْرَٰٓءِيلَ حَرْ أَبَدَا؞ غِدَنْ إِسْرَٰٓءِيلَ بَذَاسُ ڧَارَ ڧَظَنْتَرْدَ سُونَنَ بَ كُمَ، كُواْ سُو، كُواْ سَرَاكُنَنْسُ؞ بَذَاسُ ڧَارَ ڧَظَنْتَرْدَ سُونَنَ تَوُرِنْ يِنْ كَارُوَنْثِ أَوُرِنْ سُجَّدَ بَ، بَ كُوَ ذَاسُ ڧَارَ كَكَّڢَ أَبُبُوَنْ تُنَاوَا دَ سَرَاكُنَنْ دَ سُكَ مُتُ أَوُرَارٜىٰنْ سُجَّدَ عَتُدَّيْبَ؞
ذَيْ كُوَ كَسَنْثٜىٰ ثٜىٰوَ دُكْ وَنْدَ يَكِرَا غَ سُونَنْ يَهْوٜىٰهْ دُواْمِنْ نٜىٰمَنْ تَيْمَكُواْ ذَاعَ ثٜىٰثٜىٰشِ؞ غَمَا عَتُدُنْ سِهِيُواْنَ كُمَ عَثِكِنْ عُرُوشَلِيمَ، ذَاعَ سَامِ مَاسُ ڟِيرَا، كَمَرْ يَدَّ نِے يَهْوٜىٰهْ نَا ڢَطَا، ‹عَثِكِنْ وَطَنْدَ سُكَ رَغُ، أَݣَويْ وَطَنْدَ نِے يَهْوٜىٰهْ نَا كِرَا؞› »