مِيكَ 3:6 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا6 «سَبُواْدَ حَكَ، كُو أَنَّبَاوَا، كُواْمٜىٰ ذَيْ ذَمَ مُكُ دَرٜىٰ، بَابُ سَوْرَنْ رُعُيَ، دُهُ نٜىٰ أَغَرٜىٰكُ، بَابُ سَوْرَنْ غَنِ؞ رَانَ ذَاتَ ڢَاطِ عَكَنْكُ، كُو أَنَّبَاوَنَّنْ، يِنِ ذَيْ ذَمَ مُكُ دُهُ بَڧِ ڧِرِنْ؞ Faic an caibideil |
سَيْ وَطَنْسُ مُتَنٜىٰ سُكَثٜىٰ وَجُونَ «كُذُواْ مُيِ ڧُلّٜىٰ ڧُلّٜىٰ عَكَنْ إِرْمِيَ! أَيْ، كُواْيَرْوَرْ مُوسَٰى بَذَاتَ ٻَثٜىٰ دَغَ ڢِرِسْتُواْثِے بَ، كُواْ شَوَرَا دَغَ وُرِنْ مَاسُ حِكِمَ، كُواْ مَغَنَرْ يَهْوٜىٰهْ دَغَ وُرِنْ أَنَّبَاوَا؞ كُذُواْ مُرُشٜىٰشِ دَ هَرْشٜىٰ، كَدَ مُكُلَ دَ أَبِنْدَ يَكٜىٰ ڢَطَا؞»
هَنُّونَ ذَيْ يِغَابَادَ أَنَّبَاوَنْ دَسُكٜىٰ غَنِنْ رُعُيَرْ ڧَضْيَا، سُكٜىٰيِنْ دُوبَانْ ڧَضْيَا؞ بَذَاسُ كَسَنْثٜىٰ ثِكِنْ تَارُوانْ جَمَعَتَبَ، بَكُوَ ذَاعَ رُبُوتَ سُونَيٜىٰنْسُ عَثِكِنْ لِتَّڢِنْ لِسَّڢِنْ غِدَنْ إِسْرَٰٓءِيلَ بَ، بَذَاسُ شِغَ ڧَسَرْ إِسْرَٰٓءِيلَ بَ؞ تَهَكَ ذَاكُ سَنِ ثٜىٰوَ نِنٜىٰ عُبَنْغِجِ يَهْوٜىٰهْ؞