مِيكَ 2:4 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا4 أَ رَانَرْ نَنْ ذَاعَ طَغَ وَاڧَرْ ڟُواْكَنَ عَكَنْكُ، ذَاعَيِ كُوكَا نَبَڧِنْ ثِكِ مَيْ ذَاڢِ عَثٜىٰ، « ‹تَامُ تَا ڧَارٜىٰ! يَهْوٜىٰهْ يَا ثَنْجَ رَبُوانْ مُتَنٜىٰنَ، يَكَوَرْ دَشِ دَغَ غَرٜىٰنِ! يَرَرَّبَ غُواْنَكِنْمُ غَ وَطَنْدَ سُكَثِمُ دَ يَاڧِ؞› » Faic an caibideil |