مِيكَ 2:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 سُكَنْيِ كِيشِنْ غُواْنَكِ، سُڨُوثٜىٰ؞ سُكَنْيِ كِيشِنْ غِدَاجٜىٰ، سُڨُوثٜىٰ؞ سُكَنْ دَنّٜىٰ مُتُمْ، سُڨُوثٜىٰ غِدَنْسَ دَ غَادُوانْسَ؞ Faic an caibideil |
سَعَنً يَثٜىٰ مِنِ «يَا كَيْ طَنْ مُتُمْ، كَغَ وَنَّنْ؟ أَغَنِنْكَ، ڧَرَمِنْ أَبُ نٜىٰ غِدَنْ يَهُودَ سُيِ تَعَيْكَتَ أَبُبُوَنْ بَنْ ڨَمَ وَطَنْدَ سُكٜىٰيِ أَنَنْ؟ سُنْ ثِكَ ڧَسَرْدَ تَاشِنْ حَنْكَلِ؞ أَغَنِنْكَ، بَسُنْ ڧَارَ سَانِ إِنْيِ ڢُشِيبَ كٜىٰنَنْ؟ غَاشِ، سُنَ هُورَ حَنْثِ أَغَبَنَ؞
سَعَنً ذَنْ مَڟُواْ كُسَدَكُو دُواْمِنْ إِنْيِ شَرِيعَ؞ نَنْ دَنَنْ ذَنْبَادَ شَيْدَ نَتَبَّتَرْ دَ لَيْڢِنْ مَاسُ سِحِرِ دَ نَمَاسُ ظِنَ دَ نَمَاسُ يِنْ ضَنْڟُوَارْ ڧَضْيَا دَ نَمَاسُ دَنّٜىٰ حَكِّنْ لٜىٰبُرُواْرِ دَ نَمَاسُ ثُوتَرْ مَاتَانْدَ مَذَنْسُ سُكَ مُتُ دَ نَمَرَايُ دَ نَمَاسُ كُواْرَرْ بَاڧِ، وَتُواْ وَطَنْدَ بَاسَجِنْ ڟُواْرُواْنَبَ؞ نِے يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا، نَاڢَطَا؞»