مِيكَ 2:1 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا1 كَيْتُوانْ مَاسُ شِرْيَ مُغُنْتَا، مَاسُ ڧُلّٜىٰ ڧُلّٜىٰنْ مُغُنْتَا عَكَنْ غَدَجٜىٰنْسُ! دَ غَرِ يَوَايٜىٰ، سُكَنْ ڢِتَ سُأَيْكَتَ مُغُنْتَارْ، دُواْمِنْ إِيكُوانْ عَيْكَتَاوَا يَنَ حَنُّنْسُ؞ Faic an caibideil |
سَيْ مَاتَرْسَ ظٜىٰرٜىٰشْ دَ كُمَ دُكَنْ أَبُواْكَنْسَ سُكَ بَاشِ شَوَرَا ثٜىٰوَ «بَرِ كَسَا عَتَادَ كَتَكُوانْ رَاتَيَ مُتَنٜىٰ مَيْ ڟَيِنْدَ يَكَيْ وَجٜىٰنْ ڧَڢَا سَبَعِنْ دَ بِيَرْ؞ غُواْبٜىٰ دَ سَڢٜىٰ كَيِ مَغَنَ دَ سَرْكِے أَ رَاتَيٜىٰ مُوارْدٜىٰكَيْ عَكَيْ؞ سَعَنً كَتَڢِے ثِنْ عَبِنْثِ نَمُسَمَّنْ تَرٜىٰدَ سَرْكِے ڢُسْكَرْكَ أَ سَكٜىٰ؞» سَيْ هَامَٰنَ يَجِ دَاطِنْ وَنَّنْ شَوَرَا أَ رَنْسَ؞ سَيْ يَسَا عَكَ تَادَ دُواْغُوانْ كَتَكُوانْ رَاتَيَ مُتَنٜىٰ؞
سَيْ وَطَنْسُ مُتَنٜىٰ سُكَثٜىٰ وَجُونَ «كُذُواْ مُيِ ڧُلّٜىٰ ڧُلّٜىٰ عَكَنْ إِرْمِيَ! أَيْ، كُواْيَرْوَرْ مُوسَٰى بَذَاتَ ٻَثٜىٰ دَغَ ڢِرِسْتُواْثِے بَ، كُواْ شَوَرَا دَغَ وُرِنْ مَاسُ حِكِمَ، كُواْ مَغَنَرْ يَهْوٜىٰهْ دَغَ وُرِنْ أَنَّبَاوَا؞ كُذُواْ مُرُشٜىٰشِ دَ هَرْشٜىٰ، كَدَ مُكُلَ دَ أَبِنْدَ يَكٜىٰ ڢَطَا؞»