مَلَكَيْ 2:1 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا1 «يَنْذُ ڢَا، يَا كُو ڢِرِسْتُواْثِے وَنَّنْ عُمَرْنِ دُواْمِنْكُ نٜىٰ؞ Faic an caibideil |
إِنْجِ يَهْوٜىٰهْ، «كُكَسَ كُنّٜىٰ، يَا كُو ڢِرِسْتُواْثِے! كُسَوْرَرَ، يَا غِدَنْ إِسْرَٰٓءِيلَ! كُلُورَ، يَا غِدَنْ سَرْكِے! غَمَا كَلْمُواْمِنْ حُكُنْثِ عَكَنْكُنٜىٰ؞ يَنْذُ تَاكُتَاڧَارٜىٰ! كُنْ سَا مُتَنٜىٰ عَتَرْكُواْ تَوُرِنْ سُجَّدَ أَ مِظْڢَ، كُنْ كَامَسُ دَ رَاغَ عَبَبَّنْ تُدُنْ تَبُوارْ؞
لَعَنَنّٜىٰ نٜىٰ مُتُمِنْ دَيَكٜىٰ ثُوتَا! غَاشِ، يَنَدَ لَاڢِيَيّٜىٰنْ ضَغُواْ عَثِكِنْ غَرْكٜىٰنْسَ، وَنْدَ يَيِ أَلْڧَوَرِ ذَيْ بَايَرْ، عَمَّا أَوَيٜىٰ غَرِ سَيْ يَمِيڧَ ضَغُواْ مَيْ تَبُواْ هَدَايَ غَ يَهْوٜىٰهْ! كُواْدَيَكٜىٰ كُنْ سَنِ نِے بَبَّنْ سَرْكِے نٜىٰ، حَرْ دُكَنْ أَلْعُمَّيْ مَا سُنَ جِنْ ڟُواْرُوانْ سُونَنَ! نِے يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا، نَاڢَطَا؞»