مَلَكَيْ 1:13 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا13 غَاشِ، كُكَ هُورَ مِنِ حَنْثِ كُكَثٜىٰ، ‹مُنْ غَجِ دَ إِرِنْ وَنَّنْ أَبُ ڢَا!› إِنْجِ يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا؞ كُنْكَٰوُاْ أَبِنْدَ عَكَ ڨُوثٜىٰ ڧَرْڢِے دَ يَجِ كُواْ أَبِنْدَ يَكٜىٰ غُرْغُ، كُواْ أَبِنْدَ يَكٜىٰ مَرَرْ لَاڢِيَ، كُمَ وَطَنَّنْ نٜىٰ كُكَ كَٰوُاْ هَدَايُنْكُ! كُنَ ڟَمَّنِ نِے ذَنْ كَرْٻِ وَنَّنْ دَغَ حَنُّنْكُ نٜىٰ؟ نِے يَهْوٜىٰهْ نَا ڢَطَا؞ Faic an caibideil |
كُنَثٜىٰ وَكَنْكُ، ‹يَوْشٜىٰ بِكٍ سَابُوانْ وَتَ ذَيْ وُثٜىٰ، دُواْمِنْ مُسَيَرْ دَ حَڟِنْمُ؟ يَوْشٜىٰ رَانَرْ هُوتُ تَمَكُواْ ذَاتَ ڧَارٜىٰ، مُسَامِ دَامَ مُكَيْ أَلْكَمَرْمُ عَكَاسُوَ؟ ثِكِنْ كَاسُوَنْثِنْمُ ذَامُيِ أَوُاْ دَ وَيُواْ، مُسَيَرْ دَ ڟَادَ، مُبُبُّغَ غِنْدِنْ مُودُ يَدَّ ذَامُ ثُوثِ مَيْسَيَ؞
دُوانْمٜىٰ بَكُ طَوْكِ هَدَايُ دَ بَيٜىٰ بَيٜىٰ وَطَنْدَ نَعُمَرْثِ مُتَنٜىٰنَ سُكَٰوُاْ دَ دَرَجَبَ؟ كَيْ عٜىٰلِ، دُوانْمٜىٰ كَكٜىٰ غِرْمَمَ یَیَنْكَ ڢِيٜىٰ دَنِے؟ أَيْ، كُنَ تَيِنْ ڧِبَنٜىٰ غَمَا كُنَ ثِنْ رَبُواْ مَڢِے ݣَوْ نَدُكَنْ هَدَايُ دَ بَيٜىٰ بَيٜىٰ وَطَنْدَ مُتَنٜىٰنَ سُكٜىٰ كَٰوُاْ غَرٜىٰنِ؞›