لُكَّ 4:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 عِنْدَ شَيْطَنْ يَڠُودَاشِ حَرْ ݣُونَ أَرْبَعِنْ؞ عَڧَرْشٜىٰنْ وَنَّنْ لُواْكَثِ، سَيْ يُنْوَ تَكَامَشِ، دُوانْ بَيْ ثِكُواْمٜىٰبَ؞ Faic an caibideil |
«جٜىٰكَ، كَتَتَّارَ دُكَنْ يَهُودَاوَا وَطَنْدَ سُكٜىٰ أَ شُوشَنْ؞ كُيِ أَظُمِ دُواْمِنَ؞ كَدَ كُثِ كُواْ كُشَا دَرٜىٰ دَ رَانَ حَرْ ݣُونَ عُكُ؞ نِے كُمَ دَ یَنْ مَاتَا مَاسُ يِمِنِ حِدِمَ ذَامُيِ أَظُمِ كَمَرْ يَدَّ ذَاكُيِ؞ بَايَنْ عَكَيِ حَكَ، ذَنْتَڢِے وُرِنْ سَرْكِے، كُواْدَيَكٜىٰ دُواْكَا تَحَنَ؞ عِدَنْ نَمُتُ، نَامُتُ كٜىٰنَنْ؞»
سَيْ نَڢَاطِ ڧَسَا نَݣُونْتَ أَغَبَنْ يَهْوٜىٰهْ دَرٜىٰ أَرْبَعِنْ دَ يِنِ أَرْبَعِنْ، بَنْثِبَ، بَنْشَابَ، كَمَرْ يَدَّ دَا نَيِ، لُواْكَثِنْدَ نَكَرْٻِ يَرْجٜىٰجٜىٰنِيَرْ؞ نَيِ حَكَ سَبُواْدَ دُكَنْ ذُنُوبِنْ دَ كُكَيِ، كُنْ سَا يَهْوٜىٰهْ يَيِ ڢُشِے دُواْمِنْ كُنْ عَيْكَتَ أَبِنْدَ يَكٜىٰ مُوغُ أَغَبَنْسَ؞