4 كَمَرْ يَدَّ يَكٜىٰ أَرُبُوثٜىٰ عَثِكِنْ لِتَّڢِنْ أَنَّبِے عِشَايَ ثٜىٰوَ «مُرْيَ مَيْ كِرَا أَدَاجِ تَنَ ثٜىٰوَ ‹كُشِرْيَ وَ عُبَنْغِجِ حَنْيَ، كُڠَرَ هَنْيُواْيِنْسَ؞
يَهْوٜىٰهْ يَثٜىٰ «كُغِنَ! كُغِنَ! كُشِرْيَ حَنْيَ مَيْݣَوْ، كُكَوَرْدَ كُواْوَنٜىٰ أَبِنْسَا تُنْتُٻٜىٰ دَغَ كَنْ حَنْيَرْ مُتَنٜىٰنَ؞»
يَا كُو بَايِنَ، كُڢِتَ كُوُثٜىٰ تَڧُواْڢُواْڢِنْ بِرْنِ، كُشِرْيَ حَنْيَ دُواْمِنْ مُتَنٜىٰ سُكُواْمَ! كُغِنَ حَنْيَ مَيْݣَوْ كُثِثِّرٜىٰ دُووَڟُنْ، كُطَغَ تُوتَ دُواْمِنْ ڧَبِيلُ سُسَنْ حَنْيَ؞
شِے كُوَ ذَيْ جُويَرْدَ ذُوثِيَارْ إِيَايٜىٰ ذُوَاغَ یَیَنْسُ، ذُوثِيَارْ یَیَ كُمَ غَ إِيَايٜىٰنْسُ، دُواْمِنْ كَدَ إِنْذُواْ إِنْبُغِ ڧَسَرْ تَهَلَّكَ غَبَاطَيَ؞»
وَنَّنْ شِينٜىٰ وَنْدَ أَنَّبِے عِشَايَ يَيِ مَغَنَرْسَ، يَثٜىٰ، «مُرْيَرْ مَيْ كِرَا أَدَاجِ تَنَ ثٜىٰوَ ‹كُشِرْيَ وَ عُبَنْغِجِ حَنْيَ، كُڠَرَ هَنْيُواْيِنْسَ!› »
مُرْيَ مَيْ كِرَا أَدَاجِ تَنَ ثٜىٰوَ «كُشِرْيَ وَ عُبَنْغِجِ حَنْيَ، كُڠَرَ هَنْيُواْيِنْسَ؞»
يَحْيَى يَأَمْسَ مُسُ بِسَغَ أَنَّبْثِنْ عِشَايَ يَثٜىٰ، «نِنٜىٰ مُرْيَ مَيْ كِرَا أَدَاجِ ثٜىٰوَ ‹كُڠَرَ حَنْيَ دُواْمِنْ عُبَنْغِجِ!› »
يَذُواْ يَشَيْدَ وَمُتَنٜىٰ غَسْكِيَ غَمٜىٰدَ حَصْكٜىٰنْ، دُوانْ تَوُرِنْ شَيْدَرْسَ دُكَنْ مُتَنٜىٰ سُجِ لَابَرِنْ حَصْكٜىٰنْ سُكُمَ بَادَ غَسْكِيَ؞