لُكَّ 23:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 سَيْ سُكَ ڢَارَ زَرْغِنْسَ سُنَ ثٜىٰوَ «مُنْ سَامِ وَنَّنْ يَنَ رِكِتَرْدَ مُتَنٜىٰنْمُ، يَنَ ثٜىٰمُسُ وَيْ كَدَ سُبِيَ وَكَيْسَرْ هَرَاجِ؞ يَنَ كُمَ ثٜىٰوَ وَيْ شِينٜىٰ أَلْمَسِيحُ سَرْكِے؞» Faic an caibideil |
سَيْ دَتَّاوَنْ سُكَثٜىٰ وَسَرْكِے «رَنْكَيَدَطٜىٰ! يَا كَمَاتَ عَكَشٜىٰ مُتُمِنَّنْ إِرْمِيَ غَمَا إِرِنْ مَغَنَرْسَ نَنْ يَنَ سَا سُواْجُواْجِنْ دَ سُكَ ضَغٜىٰ عَبِرْنِنْ سُڢِدَّ ذُوثِيَا، حَرْ مَا دَ دُكَنْ سَوْرَنْ جَمَعَ؞ غَمَا مُتُمِنَّنْ بَايَ نٜىٰمَنْ لَاڢِيَرْ جَمَعَرْ نَنْ، سَيْدَيْ وَهَلَ يَكٜىٰ نٜىٰمَ تَڢَاطُواْ مُسُ؞»