لُكَّ 2:4 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا4 يُوسُڢَ مَا يَبَرْ غَرِنْ نَظَرٜىٰتْ عَثِكِنْ غَلِيلِ يَجٜىٰ غَرِنْ بَيْتَلَحْمِ عَيَنْكِنْ يَهُودِيَ، وَتُواْ غَرِنْ دَ عَكَ حَيْڢِ سَرْكِے دَاوُدَ كٜىٰنَنْ؞ يُوسُڢَ يَجٜىٰ ثَنْ دُواْمِنْ شِ دَغَ دَنْغِنْ دَاوُدَ نٜىٰ؞ Faic an caibideil |
سَيْ دُكَنْ مُتَنٜىٰ تَرٜىٰدَ شُوغَبَنِّنْ دَسُكٜىٰ أَوَجٜىٰنْ شَرِيعَ عَڧُواْڢَرْ غَرِ سُكَ أَمْسَ «عِ، مُو شَيْدُ نٜىٰ؞ بَرِ يَهْوٜىٰهْ يَسَا مَثٜىٰنَّنْ دَ ذَاتَ شِغَ غِدَنْكَ يَوْ تَذَمَ كَمَرْ رَحِيلَةُ دَ لَيْعَتُ، وَطَنْدَ سُكَ ذَمَ كَاكَنِّنْ كَاكَنِّنْ غِدَنْ إِسْرَٰٓءِيلَ؞ بَرِ كُمَ كَيَلْوَتَ أَ عٜىٰڢْرَتَ، كَكُمَيِ سُونَ أَ بَيْتَلَحْمِ؞
سَيْ يَهْوٜىٰهْ يَثٜىٰ وَ سَمَٰعِيلَ «حَرْ يَوْشٜىٰ ذَاكَ ثِيغَبَدَ يِنْ بَڧِنْ ثِكِ عَكَنْ طَالُوتَ؟ نَارِغَا نَا ڧِيشِ دَ ذَمَنْ سَرْكِنْ إِسْرَٰٓءِيلَ؞ يَنْذُ سَيْ كَطَوْكِ ڧَهُواْ ثِكٜىٰدَ مَنْ كٜىٰٻٜىٰوَ، كَتَڢِے غَرِنْ بَيْتَلَحْمِ وَجٜىٰنْ وَنِ مُتُمْ مَيْ سُونَ يٜىٰسّٜىٰ، غَمَا نَا ذَاٻِ طَيَ دَغَ ثِكِنْ یَیَنْسَ مَظَا يَذَمَ سَرْكِے؞»