لُكَّ 11:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 عِيسَىٰ يَثٜىٰ مُسُ «إِنْ ذَاكُيِ أَدُّعَ، كُثٜىٰ، « ‹يَا عُبَا، عَكِيَايٜىٰ سُونَنْكَ دَ ڟَرْكِے، مُلْكِنْكَ يَذُواْ؞ Faic an caibideil |
عَمَّا إِنَ سُواْ إِنْ تَبَّتَرْوَ سَرْكِے ثٜىٰوَ أَݣَويْ اللَّهْ أَ سَمَ وَنْدَ شِينٜىٰ مَيْ بَيَّنَ أَسِرَيْ؞ وَنَّنْ اللَّهْ شِينٜىٰ يَسَنَرْ وَسَرْكِے أَبِنْدَ ذَيْ ڢَرُ نَنْ غَبَ؞ رَنْكَيَدَطٜىٰ! تُواْ، يَنْذُ ذَنْ ڢَطَا مَكَ مَڢَرْكِ دَ رُعُيَرْدَ كَغَنِ، سَعَدَّ كَكٜىٰ ݣُونْثٜىٰ عَكَنْ غَدُوانْكَ؞
سَعَنً نَغَ كُجٜىٰرُنْ مُلْكِ، وَطَنْدَ سُكٜىٰ ذَمَ عَكَنْ كُجٜىٰرُنْ أَنْبَاسُ إِيكُوانْ يِنْ شَرِيعَ؞ نَكُمَغَ رَايُكَنْ وَطَنْدَ عَكَ ثِرٜىٰمُسُ كَوُنَ سَبُواْدَ سُنْ شَيْدِ عِيسَىٰ دَ كُمَ كَلْمَرْ اللَّهْ؞ سُونٜىٰ بَسُيِ وَوَنَّنْ دَبَّرْ سُجَّدَبَ كُواْ سُيِ وَصِڢَّرْتَ؞ بَسُ كُوَ كَرْٻِ وَنَّنْ لَمْبَرْ دَبَّ أَغُواْشِنْسُ كُواْ أَ حَنُّنْسُبَ؞ سُنْ سَاكٜىٰ رَايُوَا، سُكَيِ مُلْكِ تَرٜىٰدَ أَلْمَسِيحُ حَرْ شٜىٰكَرُ دُبُو؞