لُكَّ 10:1 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا1 بَايَنْ حَكَ، عُبَنْغِجِ يَكُمَ ذَاٻِ وَطَنْسُ مُتُمْ سَبَعِنْ دَ بِيُ، يَعَيْكٜىٰسُ بِيُ بِيُ سُيِ غَبَ ذُوَا غَرُرُوَ دَ وُرَارٜىٰنْ دَشِ كَنْسَ يَشِرْيَ ذَيْجٜىٰ؞ Faic an caibideil |
ذَيْ وُثٜىٰ غَبَنْ عُبَنْغِجِ، يَكُمَيِ عَيْكِنْسَ دَ دُكَنْ ڧَرْڢِنْسَ دَ كُمَ ڧَرْڢِنْ ذُوثِيَا كَمَرْ أَنَّبِے إِلْيَاسُ؞ ذَيْ كَٰوُاْ ذَمَنْ لَاڢِيَ ڟَكَانِنْ إِيَايٜىٰ دَ یَیَنْسُ؞ ذَيْ جُويُواْ دَ مُتَنٜىٰ مَاسُ رَشِنْ بِيَيَّ سُذَمَ مُتَنٜىٰ مَاسُ أَدَلْثِے، تَهَكَ ذَيْ شِرْيَ وَ عُبَنْغِجِ مُتَنٜىٰنْسَ؞»