ڢِرِسْتُواْثِے 6:4 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا4 عِدَنْ وَنِ يَعَيْكَتَ طَيَ دَغَ وَطَنَّنْ ذُنُبَيْ يَكُمَ غَانٜىٰ لَيْڢِنْسَ، تُواْ، سَيْ يَمَيَرْدَ أَجِيَرْ دَ عَكَ بَاشِ، كُواْ أَبِنْدَ يَسَاتَا، كُواْ أَبِنْدَ يَٻَثٜىٰ أَنْسَامُ، كُواْ ثُوتَرْ دَ يَيِ، Faic an caibideil |
غَاشِ، كُكَ هُورَ مِنِ حَنْثِ كُكَثٜىٰ، ‹مُنْ غَجِ دَ إِرِنْ وَنَّنْ أَبُ ڢَا!› إِنْجِ يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا؞ كُنْكَٰوُاْ أَبِنْدَ عَكَ ڨُوثٜىٰ ڧَرْڢِے دَ يَجِ كُواْ أَبِنْدَ يَكٜىٰ غُرْغُ، كُواْ أَبِنْدَ يَكٜىٰ مَرَرْ لَاڢِيَ، كُمَ وَطَنَّنْ نٜىٰ كُكَ كَٰوُاْ هَدَايُنْكُ! كُنَ ڟَمَّنِ نِے ذَنْ كَرْٻِ وَنَّنْ دَغَ حَنُّنْكُ نٜىٰ؟ نِے يَهْوٜىٰهْ نَا ڢَطَا؞