ڢِرِسْتُواْثِے 26:1 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا1 يَهْوٜىٰهْ يَثٜىٰ «بَذَاكُ سَسَّڧَ وَكَنْكُ غُنْكِ كُواْ صِڢَّبَ، كُواْ كُتَادَ وَنِ دُوڟٜىٰنْ سُجَّدَ، كُواْ كُسَسَّڧَ دُوَڟُو عَڧَسَرْكُ دُواْمِنْ سُجَّدَ، غَمَا نِنٜىٰ يَهْوٜىٰهْ اللَّهْ نْكُ؞ Faic an caibideil |
مُتَنٜىٰنْ دَنْ سُكَ كَڢَ وَنَّنْ غُنْكِنْ دَ عَكَ سَسَّڧَ دُواْمِنْ عَيِ مَسَ سُجَّدَ؞ مُتُمِنْ لَوِنَّنْ، يُواْنَتَنْ طَنْ غٜىٰرْشُوامْ دَغَ ذُرِيَرْ مُوسَٰى، يَذَمَ ڢِرِسْتِ نَاسُ؞ وَنَّنْ عِيَلِ سُنْثِيغَبَدَ ذَمَنْ ڢِرِسْتُواْثِنْ ذُرِيَرْ دَنْ حَرْ لُواْكَثِنْ دَ عَكَ ݣُوشٜىٰسُ ذُوَا ڧَسَرْ بَوْتَا؞