ڢِرِسْتُواْثِے 22:1 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا1 سَعَنً يَهْوٜىٰهْ يَيِ مَغَنَ دَ مُوسَٰى ثٜىٰوَ Faic an caibideil |
«عِدَنْ وَنِ مُتُمْ عَثِكِنْكُ يَنُونَ رَشِنْ أَمِنْثِ، يَيِ ذُنُوبِ بَ دَ غَنْغَنْبَ، وَنْدَ يَشَاڢِ أَبُبُوَنْ دَ عَكَ كٜىٰٻٜىٰ دَ ڟَرْكِے غَ يَهْوٜىٰهْ، تُواْ سَيْ يَكَٰوُاْ ضَغُواْ مَرَرْ تَبُواْ دَغَ غَرْكٜىٰنْسَ، هَدَايَ تَشَاڢٜىٰ لَيْڢِنْسَ؞ دَرَجَرْ ضَغُوانْ ذَيْ كَسَنْثٜىٰ بِسَغَ مَعَوْنِنْ أَظُرْڢَا وَنْدَ عَكٜىٰيِنْ أَمْڢَانِ دَشِ أَ وُرِے مَيْ ڟَرْكِے؞ وَنَّنْ هَدَايَ تَشَاڢٜىٰ لَيْڢِے كٜىٰنَنْ؞