ڢِرِسْتُواْثِے 2:4 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا4 «عِدَنْ كُمَ أَبِنْدَ عَكَيِ أَ مَتُواْيَ نٜىٰ مُتُمْ يَكَٰوُاْ هَدَايَ تَهَڟِ، سَيْ عَيِشِ دَ غَارِ مَيْ لَوْشِ؞ عَيِ وَيْنَ مَرَرْ يِسْتِ وَنْدَ عَكَ ݣُوٻَ دَ مَيْ كُواْ بِسْكِتْ وَنْدَ عَكَ شَاڢَ دَ مَيْ؞ Faic an caibideil |
مُوسَٰى يَيِ مَغَنَ دَ هَٰرُونَ دَ سَوْرَنْ یَیَنْسَ مَظَا وَطَنْدَ سُكَ رَغُ، وَتُواْ عٜىٰلٜىٰيَظَرْ دَ عِتَمَرْ، يَثٜىٰ «كُطَوْكِ ضَغُواْوَرْ هَدَايَ تَهَڟِ وَدَّ عَكَيِ هَدَايَ تَڧُواْنَاوَا غَ يَهْوٜىٰهْ دَ عِتَ، أَ شِرْيَتَ بَابُ يِسْتِ، كُثِ أَغٜىٰڢٜىٰنْ بَغَدٜىٰنْ، غَمَا وَنَّنْ هَدَايَ تَنَدَ ڟَرْكِے سُواْسَيْ، عَيِتَ بِسَغَ ڧَٰعِدَ؞