ڢِرِسْتُواْثِے 2:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 يَكَٰوُاْ شِ وُرِنْ یَیَنْ هَٰرُونَ ڢِرِسْتُواْثِے؞ ڢِرِسْتِ مَيْ حِدِمَ ذَيْسَا حَنُّنْسَ يَطِبِے غَارِنْ حَڟِ مَيْ لَوْشِ دَ مَيْ دَ دُكَنْ تُرَارٜىٰ، يَڧُواْنٜىٰسُ رَبُواْ نَتُنَاوَا عَبَغَدٜىٰنْ؞ هَدَايَرْدَ عَكَ مِيڧَ دَ وُتَا كٜىٰنَنْ، مَيْ دَاطِنْ ڧَنْشِ غَ يَهْوٜىٰهْ؞ Faic an caibideil |
«بَنْ جِ دَاطِنْ سُجَّدَرْ مُتَنٜىٰبَ؞ مِيڧَ بِجِمِ هَدَايَ دَ كَشٜىٰ مُتُمْ أَوُرِينَ أَبُ طَيَ نٜىٰ؞ مِيڧَ طَنْ ضَغُواْ هَدَايَ دَ مِيڧَ كَرٜىٰ هَدَايَ أَوُرِينَ أَبُ طَيَ نٜىٰ؞ مِيڧَ حَڟِ هَدَايَ دَ مِيڧَ جِنِنْ أَلَدٜىٰ هَدَايَ أَوُرِينَ أَبُ طَيَ نٜىٰ؞ مِيڧَ مِنِ تُرَارٜىٰ هَدَايَ دَ سَا وَغُنْكِ أَلْبَرْكَ، أَوُرِينَ أَبُ طَيَ نٜىٰ؞ دُكَنْسُ سُكَ ذَاٻِ بِنْ رَعَيِنْ كَنْسُ، عَثِكِنْ سُجَّدَرْسُ تَڧَظَنْتَا سُكَجِ دَاطِے؞
«عَمَّا عِدَنْ بَذَيْ عِيَ كَٰوُاْ كُرْثِيُواْيِ بِيُ كُواْ یَنْ تَتَّبَرُ بِيُ بَ، تُواْ، سَيْ يَكَٰوُاْ كِلُواْ طَيَ نَغَارِنْ حَڟِ مَيْ لَوْشِ دُواْمِنْ هَدَايَ تَوَنْكٜىٰ ذُنُوبِنْدَ يَعَيْكَتَ؞ بَذَيْسَا مَيْ كُواْ تُرَارٜىٰ عَكَيْبَ، غَمَا هَدَايَ ثٜىٰ تَوَنْكٜىٰ ذُنُوبِ بَ هَدَايَ تَهَڟِ بَ ثٜىٰ؞