ڢِرِسْتُواْثِے 2:14 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا14 «عِدَنْ عَكَ كَٰوُاْ هَدَايَ تَهَڟِ تَنُونً ڢَارِ غَ يَهْوٜىٰهْ، سَيْ أَ مِيڧَ هَدَايَ تَكَوُنَنْ حَڟِنْ دَ عَكَ غَسَ أَوُتَا عَكَ كُمَ نِڧَ؞ Faic an caibideil |
وَطَنَّنْ مُتَنٜىٰنٜىٰ وَطَنْدَ بَسُ تَٻَ ڧَظَنْتَرْدَ كَنْسُ تَوُرِنْ ݣُونَ دَ مَاتَا بَ، دُواْمِنْ سُنْيِ ذَمَنْ ڟَبْتَ؞ سُونٜىٰ سُكٜىٰبِنْ طَنْ ضَغُوانْ دُكْ عِنْدَ يَتَڢِے؞ وَطَنَّنْ نٜىٰ أَنْڢَنْشٜىٰسُ دَغَ ثِكِنْ سَوْرَنْ مُتَنٜىٰ، سُونٜىٰ كُمَ كَمَرْ نُونً ڢَارِ نَأَمْڢَانِنْ غُواْنَرْ دَ ذَاعَ مِيڧَ غَ اللَّهْ دَ كُمَ طَنْ ضَغُوانْ؞