ڢِرِسْتُواْثِے 17:8 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا8 « ‹دُكْ مُتُمِنْ غِدَنْ إِسْرَٰٓءِيلَ كُواْ بَڧُوانْ دَيَكٜىٰ ذَمَ عَثِكِنْسُ، وَنْدَ يَمِيڧَ هَدَايَ تَڧُواْنَاوَا كُواْ وَتَ إِرِنْ هَدَايَ، Faic an caibideil |
سَوْرَنْ مُتَنٜىٰنْ إِسْرَٰٓءِيلَ سُكَجِ لَابَرِ؞ سَيْ سُكَثٜىٰ «دُوبَ ڢَا! مُتَنٜىٰنْ ذُرِيَرْ رَعُبَيْنُ دَ نَظُرِيَرْ غَدْ دَ رَبِنْ ذُرِيَرْ مَنَسّٜىٰ سُنْ غِنَا بَغَدٜىٰ أَ غٜىٰلِلُواتْ كُسَدَ كُواْغِنْ يُواْدَنْ عَ إِيَاكَرْ ڧَسَرْ كَنْعَنَ، أَوَجٜىٰنْ غٜىٰڢٜىٰنْمُ نَ إِسْرَٰٓءِيلَاوَا؞»