44 مُتُمِنْ يَنَدَ مُوغُوَرْ ثُوتَرْ ڢَتَرْ جِكِے نٜىٰ، شِے مَيْ ڧَظَنْتَنٜىٰ؞ ڢِرِسْتِ ذَيْ سَنَرْ دَشِ ثٜىٰوَ شِے مَيْ ڧَظَنْتَا نٜىٰ، غَمَا ثُوتَرْ ڢَتَرْ جِكِے تَنَ عَكَنْسَ؞
عَثِكِنْ ڧُرُثِيَرْسُ سُكَنْ مُتُ، ڧَرْشٜىٰنْ رَايُوَرْسُ، سَيْ لَلَثِ كَمَرْ كَارُوَ؞
دُوانْمٜىٰ كُكٜىٰ تَجَٰوُاْ وَكَنْكُ حُكُنْثِ؟ ذَاكُ ثِيغَبَدَ تَاوَيٜىٰنْكُ نٜىٰ؟ كَنْكُ يَنَدَ رَوْنِ، ذُوثِيَارْكُ غَبَاطَيَ تَنَ ثِيوُاْ؞
سَيْ ڢِرِسْتِ يَدُدُّوبَ شِ؞ عِدَنْ كَلَرْ كُمْبُرِنْ ثُوتَرْ جَا دَ ڢَرِ نٜىٰ عَكَنْسَ كُواْ أَغُواْشِنْسَ، كَمَرْ عَلَمَرْ ثُوتَرْ ڢَتَرْ جِكِے، تُواْ،
«وَنَّنْ مَيْ مُوغُوَرْ ثُوتَرْ ڢَتَرْ جِكِے ذَيْسَا يَغَغُّنْ رِيغُنَ، يَبَرْ غَاشِنْ كَنْسَ بَابُ ڠَرَ؞ ذَيْ رُڢٜىٰ ڢُسْكَرْسَ ڧَسَا دَ حَنْثِنْسَ، يَطَغَ مُرْيَرْسَ يَدِنْغَ ثٜىٰوَ ‹مَيْ ڧَظَنْتَا! مَيْ ڧَظَنْتَا!›
عَمَّا عِدَنْ عِدُوانْكَ بَا لَاڢِيَ، دُكَنْ جِكِنْكَ ذَيْرَسَ حَصْكٜىٰ؞ عِدَنْ حَصْكٜىٰنْ جِكِنْكَ يَا ذَمَ دُهُ، لَلَّيْ دُهُنْ ذَيْ يِيَوَ!