44 كَا كُمَ رُڢٜىٰ كَنْكَ ثِكِنْ غِرْغِجٜىٰ، دُواْمِنْ كَدَ وَتَ أَدُّعَ تَكَيْ وُرِنْكَ؞
يَا يَهْوٜىٰهْ اللَّهْ مَيْ ضُنْدُنَا، حَرْ يَوْشٜىٰ ذَاكَيِ تَڢُشِے دَ أَدُّعَرْ جَمَعَرْكَ؟
دَ هَوَيٜىٰ كَاثِيَرْ دَمُو، بَبَّنْ ݣُوڢْ نَهَوَيٜىٰ كَسَا مُكَشَا؞
غِذَغِظَيْ دَ بَڧِنْ دُهُ سُنْ كٜىٰوَيٜىٰشِ، أَدَلْثِے دَ غَسْكِيَ سُونٜىٰ تُوشٜىٰنْ كُجٜىٰرَرْ مُلْكِنْسَ؞
سَيْ يَهْوٜىٰهْ يَثٜىٰ مِنِ «كَدَ كَيِ أَدُّعَ دُواْمِنْ لَاڢِيَرْ جَمَعَرْ نَنْ؞
سَيْ يَهْوٜىٰهْ يَثٜىٰ مِنِ «كُواْ دَ مُوسَٰى دَ سَمَٰعِيلَ سُنْ ڟَيَ أَغَبَنَ سُنَ ضُواْڧُواْ دُواْمِنْ ذُوثِيَاتَ، بَذَاتَ جُويَا وُرِنْسُبَ؞ كُواْرِ جَمَعَرْ نَنْ دَغَ غَبَنَ، سُتَڢِے!
أَيَّ! أَيَّ! عَثِكِنْ ڢُشِنْسَ، عُبَنْغِجِ يَرُڢٜىٰ ذُوثِيَارْسَ سِهِيُواْنَ دَ كُنْيَا كَمَرْ غِرْغِجٜىٰ؞ دَغَ سَمَ يَجٜىٰڢَرْ دَ دَرَجَرْ إِسْرَٰٓءِيلَ ڧَسَا! أَ رَانَرْ ڢُشِنْسَ، بَيْ تُنَ دَ وُرِنْ سَا ڧَڢَرْسَ ثِكِنْ أَلْحٜىٰرِبَ؞
كُواْدَيَكٜىٰ إِنَ كُوكَنْ نٜىٰمَنْ تَيْمَكُواْ، يَتُواْشٜىٰ كُنّٜىٰنْسَ غَ أَدُّعَتَ؞
«دَيَكٜىٰ سُنْڧِے سُجِنِ أَ سَعَدَّ نَكِرَاسُ، حَكَمَا سَعَدَّ سُنْيِ كِرَا، نِے مَا نَا ڧِ إِنْجِيسُ، ‹إِنْجِ يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا؞›