22 يُواْشُوَ كُوَ يَكِرَا مُتَنٜىٰنْ غِبٜىٰيُوانْ يَثٜىٰ مُسُ «دُوانْمٜىٰ كُكَ رُوطٜىٰمُ دَ ثٜىٰوَ كُنَ نٜىٰسَ دَمُو ڨُورَيْ، عَمَّا غَسْكِيَ كُنَ ظَوْنٜىٰ كُرْكُسَ دَمُو؟
سَعَدَّ سَاڢِيَ تَيِ يَعْڧُوبَ يَغَانٜىٰ، أَشٜىٰ لَيْعَتُ ثٜىٰ! سَيْ يَتَڢِے وُرِنْ لَبَنْ يَثٜىٰ مَسَ «مٜىٰ كٜىٰنَنْ كَيِمِنِ؟ بَ دُواْمِنْ رَحِيلَةُ ثٜىٰ نَيِ مَكَ عَيْكِبَ؟ تُواْ، دُوانْمٜىٰ كَرُوطٜىٰنِ؟»
عَمَّا إِنَ ڟُواْرُواْ كَدَ يَذَمَ أَبِنْدَ يَڢَرُ دَ هَوَّآءُ، يَڢَرُ دَكُو؞ مَثِيجِ يَرُوطٜىٰتَ دَ وَيُوانْسَ حَرْ تَيِ ذُنُوبِ؞ حَكَ كُو مَا، تُنَانِنْكُ ذَيْ عِيَ ذَمَ مَرَرْ كِرْكِ، تَهَكَ، بَذَاكُ كَسَنْثٜىٰ دَ ثِكَكّٜىٰنْ بَادَكَيْ دَ كُمَ أَمِنْثِ ثِكِنْ أَلْمَسِيحُ بَ؞
عَمَّا بَايَنْ رَانَ تَ عُكُ دَ سُكَيِ يَرْجٜىٰجٜىٰنِيَ دَ مُتَنٜىٰنْ غِبٜىٰيُوانْ، إِسْرَٰٓءِيلَاوَا سُكَجِ ثٜىٰوَ وَطَنَّنْ مُتَنٜىٰ سُنَ ظَوْنٜىٰ كُرْكُسَدَ سُونٜىٰ؞
عَمَّا، سَعَدَّ مَذَوْنَنْ غِبٜىٰيُوانْ سُكَجِ أَبِنْدَ يُواْشُوَ يَيِ وَ يٜىٰرِكُواْ دَ أَيْ،
سَعَنً سُكَ تَڢِے وُرِنْ يُواْشُوَ أَ عِنْدَ إِسْرَٰٓءِيلَاوَا سُكَيِ ذَنْغُواْ أَ غِلْغَلْ؞ سَيْ سُكَيِ مَغَنَ دَشِ دَ كُمَ إِسْرَٰٓءِيلَاوَا سُكَثٜىٰ «مُنْ ڢِتُواْ نٜىٰ دَغَ ڧَسَا مَيْ نِيسَ، يَنْذُ ڢَا سَيْ كُيِ يَرْجٜىٰجٜىٰنِيَ دَمُو؞»