يُونُسَ 4:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 سَيْ يَيِ أَدُّعَ غَ يَهْوٜىٰهْ يَثٜىٰ «يَا يَهْوٜىٰهْ، أَشٜىٰ، بَا أَبِنْدَ نَڢَطَا تُنْ إِنَ ڧَسَاتَبَ كٜىٰنَنْ؟ شِيَسَا نَغُدُ ذَنْ تَڢِے سِڢٜىٰنْ! غَمَا نَا سَنِ كَيْ اللَّهْ مَيْ أَلْحٜىٰرِنٜىٰ مَيْ جِنْڧَيْ كُمَ، مَرَرْ سَوْرِنْ ڢُشِے، ثِكٜىٰ دَ يَوَنْ ڧَوْنَ مَرَرْ ثَنْجَاوَا، كُلُّمْ كَنَ أَشِرْيٜىٰ كَثَنْجَ نِيَّ كَكُمَ جَنْيٜىٰ حُكُنْثِنْكَ؞ Faic an caibideil |
عَمَّا يُونُسَ يَڧِ، يَطَوْكِ وَتَ حَنْيَ دَبَمْ دُواْمِنْ يَغُدُ دَغَ غَبَنْ يَهْوٜىٰهْ يَتَڢِے ڧَسَرْ سِڢٜىٰنْ؞ سَيْ يَغَنْغَرَ ذُوَا تَشَرْ جِضْغٍ ضُوَ أَ يُواْڢَّ؞ أَوُرِنْ يَسَامِ وَنِ بَبَّنْ جِضْغٍ ضُوَ يَنَ شِرِنْ تَاشِ ذُوَا تَرْشِشْ عَڧَسَرْ سِڢٜىٰنْ؞ سَيْ يَبِيَ كُطِنْ جِضْغٍ يَشِغَ ثِكِ يَكَامَ حَنْيَ ذُوَا تَرْشِشْ، دُواْمِنْ يَغُدُ دَغَ غَبَنْ يَهْوٜىٰهْ؞