إِرْمِيَ 7:29 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا29 « ‹يَا كُو مُتَنٜىٰنْ يَهُودَ، كُ أَسْكٜىٰ غَاشِنْ كَنْكُ، كُظُبَرْ دَشِ؞ كُتَادَ وَاڧَرْ مَكُواْكِ عَكَنْ تُدَّيْ؞ كُيِ حَكَ غَمَا يَهْوٜىٰهْ يَاڧِيكُ، يَارَبُ دَ یَنْ زَامَانِنَّنْ مَاسُ تَادَ ڢُشِنْسَ؞ Faic an caibideil |
«تَادَ عِدَنُونْكِ، يَا كٜىٰ إِسْرَٰٓءِيلَ، كِدُوبَ تُدَّيْ مَرَرْ ثِيَوَ كِغَنِ! أَݣَويْ عِنْدَ بَاكِ ݣُونْتَ كِنْيِ كَارُوَنْثِبَ؟ أَݣَويْ عِنْدَ بَاكِ تَادَ وُرَارٜىٰنْ سُجَّدَبَ؟ كِنْ ذَوْنَ عَبَاكِنْ حَنْيَ كِنَ جِرَا مَسُواْيَنْكِ؞ كَمَرْ مُتُمِنْ أَرَبِيَ، كِنَ ݣُونْتُوانْ ٻَوْنَ أَدَاجِ؞ دَ كَارُوَنْثِنْكِ دَ مُغُنْتَارْكِ، كِنْ ڧَظَنْتَرْدَ ڧَسَرْ؞