2 يَعَيْكَتَ مُغُنْتَا أَغَبَنْ يَهْوٜىٰهْ، كَمَرْ يَدَّ سَرْكِے يٜىٰهُواْيَكِمْ يَيِ؞
مُتَنٜىٰنْ يَهُودَ كُوَ سُكَ عَيْكَتَ مُغُنْتَا أَعِدُوانْ يَهْوٜىٰهْ ڢِيٜىٰدَ يَدَّ كَاكَنِّنْسُ سُكَيِ؞ يَوَنْ ذُنُبَنْسُ يَڟُواْكَنٜىٰ يَهْوٜىٰهْ يَيِ ڢُشِے سُواْسَيْ؞
« ‹تُواْ غَمٜىٰدَ كَيْ، يَا كَيْ مَيْ بَنْ ڨَمَ، مُوغُنْ سَرْكِنْ إِسْرَٰٓءِيلَ، رَانَرْكَ تَذُواْ؞ ݣُونَكِنْ حُكُنْثِنْكَ سُنْ ذُواْ غَ ڧَرْشٜىٰ؞