إِرْمِيَ 51:47 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا47 «حَڧِيڧَ، ݣُونَكِے سُنَ ذُوَا عِنْدَ ذَنْ حُكُنْتَ غُمَكَنْ بَابِيلَ؞ دُكَنْ ڧَسَرْ بَابِيلَ، ذَاعَ كُنْيَتَرْ دَ عِتَ، مُتَنٜىٰنْتَ ذَاسُ ݣُونْتَ مَتَتُّو كُواْعِنَ عَڧَسَرْ؞ Faic an caibideil |
إِنْجِ يَهْوٜىٰهْ، «كُسَنَرْوَ أَلْعُمَّيْ، كُيِ شٜىٰلَ، كُتَادَ تُوتَ، كُيِ شٜىٰلَ، كَدَ كُٻُواْيٜىٰ وَنِ أَبُ عَمَّا كُثٜىٰ، ‹أَنْثِ بَابِيلَ دَ يَاڧِ، أَنْ كُنْيَتَرْدَ اللَّهْنْتَ بٜىٰلْ، أَنْ رُشٜىٰ غُنْكِنْتَ مٜىٰرُواْدَكْ، أَنْ كُنْيَتَرْدَ غُمَكَنْتَ، أَنْكُمَ رُشٜىٰ صِڢُّواْڢِنْتَ!›