إِرْمِيَ 5:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 كُواْدَيَكٜىٰ سُنَ ثٜىٰوَ ‹نَا ضَنْڟٜىٰ دَ سُونَنْ يَهْوٜىٰهْ مَيْ رَيْ،› دُكْدَهَكَ ضَنْڟُوَارْ ڧَضْيَا سُكٜىٰيِ؞» Faic an caibideil |
«عَمَّا كُجِ أَبِنْدَ يَهْوٜىٰهْ يَڢَطَا وَدُكَنْ مُتَنٜىٰنْ يَهُودَ وَطَنْدَ سُكٜىٰ ذَمَ عَڧَسَرْ مَصَرْ؞ نَا ضَنْڟٜىٰ دَ سُونَنَ مَيْغِرْمَ، بَا كُواْ طَيَ دَغَ ثِكِنْ يَهُودَاوَا أَ مَصَرْ دَ ذَيْسَاكٜىٰ عَمْبَتَرْ سُونَنَ؞ بَاوَنْدَ ذَيْ ڢَطَا، ‹نَا ضَنْڟٜىٰ دَ سُونَنْ عُبَنْغِجِ يَهْوٜىٰهْ مَيْ رَيْ؞› نِے يَهْوٜىٰهْ نَا ڢَطَا؞
سَعَنً ذَنْ مَڟُواْ كُسَدَكُو دُواْمِنْ إِنْيِ شَرِيعَ؞ نَنْ دَنَنْ ذَنْبَادَ شَيْدَ نَتَبَّتَرْ دَ لَيْڢِنْ مَاسُ سِحِرِ دَ نَمَاسُ ظِنَ دَ نَمَاسُ يِنْ ضَنْڟُوَارْ ڧَضْيَا دَ نَمَاسُ دَنّٜىٰ حَكِّنْ لٜىٰبُرُواْرِ دَ نَمَاسُ ثُوتَرْ مَاتَانْدَ مَذَنْسُ سُكَ مُتُ دَ نَمَرَايُ دَ نَمَاسُ كُواْرَرْ بَاڧِ، وَتُواْ وَطَنْدَ بَاسَجِنْ ڟُواْرُواْنَبَ؞ نِے يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا، نَاڢَطَا؞»