إِرْمِيَ 49:5 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا5 إِنْجِنِ عُبَنْغِجِ يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا، غَاشِ، ذَنْ كَٰوُاْ مُكُ أَبِنْ ڟُواْرُواْ دَغَ دُكَنْ وَطَنْدَ سُكٜىٰ كٜىٰوَيٜىٰ دَكُو؞ ذَاعَكُواْرٜىٰكُ، كُواْوَنّٜىٰنْكُ ذَيْبِے تَاسَ حَنْيَ، بَابُوَنْدَ ذَيْ تَتَّارَ یَنْ غُدُنْ نٜىٰمَنْ ڟِيرَا؞ Faic an caibideil |
«دُكْدَهَكَ، يَنْذُ غَاشِ، إِنَ شِرِنْ كِرَوُاْ مُتَنٜىٰ مَاسُ كَامُنْ كِيڢِ دَيَوَ، سُكَامَ مُتَنٜىٰنَّنْ؞ دَغَ بَايَ كُمَ ذَنْ كِرَوُاْ مُتَنٜىٰ مَاسُ ڢَرَوْتَ دَيَوَ، سُڢَرَوْثِ مُتَنٜىٰنَّنْ؞ ذَاعَيِ ڢَرَوْتَرْسُ عَكُواْوَنٜىٰ بَبَّنْ تُدُ دَ كُمَ عَكُواْوَنٜىٰ تُدُ، حَرْ مَا عَثِكِنْ كُواْغُوانْ دُوَڟُو؞
غَمَا إِنْجِ يَهْوٜىٰهْ، ‹غَاشِ، ذَنْ مَيْشٜىٰكَ أَبِنْ ڟُواْرُواْ غَ كَنْكَ دَ دُكَنْ أَبُواْكَنْكَ؞ أَعِدُوانْكَ، أَبُواْكَنْ غَابَا ذَاسُ كَشٜىٰ أَبُواْكَنْكَ دَ تَكُواْبِے؞ ذَنْ بَادَ مُتَنٜىٰنْ يَهُودَ أَ حَنُّنْ سَرْكِنْ بَابِيلَ، ذَيْ كُوَ ݣُوشٜىٰسُ ذُوَا بَوْتَا عَ بَابِيلَ عِنْدَ ذَيْ كَشٜىٰسُ دَ تَكُواْبِے؞