إِرْمِيَ 49:4 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا4 «دُوانْمٜىٰ كُكٜىٰ تَاڧَمَ دَ ڧَرْڢِنْكُ، ڧَرْڢِنْكُ دَيَكٜىٰ ڧَارٜىٰوَ، يَا كٜىٰ یَ مَرَرْ أَمِنْثِ؟ كِنْ دُواْغَضَ غَ دُوكِيَرْكِ، كِنَ ثٜىٰوَ ‹وَنٜىٰنٜىٰ ذَيْ عِيَ يَاڧٜىٰنِ؟› Faic an caibideil |
عٜىٰدُوامْ، كِنَدَ يَوَنْ غِرْمَنْ كَيْ دُواْمِنْ كِنَ تُنَانِ ثٜىٰوَ كُواْوَ يَنَ ڟُواْرُوانْكِ، أَيْ، رُوطِنْ كَنْكِ كِكٜىٰيِ! كٜىٰ دَ كِكٜىٰ ظَوْنٜىٰ ثَنْ ثِكِنْ كُواْغُوانْ دُوڟٜىٰ، كُواْدَيَكٜىٰ كِنْيِ غِدَنْكِ ثَنْ كَنْ تُدُ كَمَرْ غَغَّڢَ، دُكْدَهَكَ دَغَ وُرِنْ ذَنْجٜىٰڢَرْ دَكٜىٰ ڧَسَا؞ نِے يَهْوٜىٰهْ نَا ڢَطَا؞