إِرْمِيَ 48:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 يَبُوانْ مُواْوَبْ يَڧَارٜىٰ، أَ هٜىٰشْبُوانْ أَنْشِرْيَ مَتَ مُغُنْتَا ثٜىٰوَ ‹ذُواْ مُكَوَرْدَ عِتَ دَغَ ذَمَنْ أَلْعُمَّ!› كُو مَذَوْنَنْ مَدْمٜىٰنْ، ذَاعَ سَا كُيِ شِضُ، تَكُواْبِے يَنَ بِنْكُ؞ Faic an caibideil |
إِنْجِ نِے يَهْوٜىٰهْ، كَدَ كُجِڟُواْرُواْ، يَا كُو ذُرِيَرْ بَاوَنَ يَعْڧُوبَ، غَمَا إِنَتَرٜىٰدَكُو؞ ذَنْكَٰوُاْ دُكَنْ أَلْعُمَّيْ غَ ثِكَكّٜىٰنْ ڧَرْشٜىٰ، أَلْعُمَّنْدَ نَوَرْوَاڟَرْ دَكُو عَثِكِ عَمَّا كُو كَمْ، بَذَنْ كَٰوُاْكُ غَ ثِكَكّٜىٰنْ ڧَرْشٜىٰبَ؞ ذَنْ حُكُنْتَكُ دَ شَرِيعَرْ غَسْكِيَ، حَڧِيڧَ بَذَنْ كَاسَ حُكُنْتَكُبَ؞»
يِ إِيهُ، يَا كُو مُتَنٜىٰنْ هٜىٰشْبُوانْ، غَمَا أَنْهَلَّكَ بِرْنِنْ أَيْ! يِكُوكَا، يَا كُو مَتَنْ رَبَّهْ، كُسَا كَايَنْ نُونَ بَڧِنْ ثِكِ، كُيِ مَكُواْكِ؞ كُيِ غُدُ، كُنَ كَيْ دَ كَٰوُاْوَ ثِكِنْ كَتَنْغَرْ بِرْنِ؞ غَمَا غُنْكِنْكُ مُواْلٜىٰكْ ذَاعَ كَيْ شِ بَوْتَا أَوَتَ ڧَسَا، دُكْ دَ ڢِرِسْتُواْثِنْسَ دَ شُوغَبَنِّنْ أَدِّينِنْسَ؞