إِرْمِيَ 46:4 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا4 كُشِرْيَ دَوَكِ دُواْمِنْ سُجَا كٜىٰكٜىٰنْ يَاڧِ، كُهَوْ دَوَكِنْكُ! كُسَا هُولُنَنْكُ نَڧَرْڢٜىٰ، كُڟَيَ عَكَنْ لَيِنْ يَاڧِ! كُوَاسَ مَاسُنْكُ! كُسَا كَايَنْكُ نَيَاڧِ!» Faic an caibideil |
«كَيْ كُمَ، يَا كَيْ طَنْ مُتُمْ، كَيِ أَنَّبْثِ كَثٜىٰ، ‹إِنْجِ أَبِنْدَ عُبَنْغِجِ يَهْوٜىٰهْ يَڢَطَا غَمٜىٰدَ أَمُّواْنَاوَا دَ ذَاغِنْ دَ سُكَيِ وَمُتَنٜىٰنَ، « ‹تَكُواْبِے، تَكُواْبِے، أَنْظَارٜىٰ تَكُواْبِے دُواْمِنْ كِسَا! أَنْ غُواْغٜىٰ تَكُواْبِنْ دُواْمِنْ يَثِ يَيِ ڨَلْڨَلِ كَمَرْ وَلْڧِيَ!