إِرْمِيَ 44:4 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا4 نَيِ تَعَيْكَ مُسُ دَ بَايِنَ أَنَّبَاوَا عَكَيْ عَكَيْ دَ سَڧُواْ ثٜىٰوَ ‹كَدَ كُيِ أَبِنْ بَنْ ڨَمَرْ نَنْ دَ يَهْوٜىٰهْ بَايَسُواْ!› Faic an caibideil |
نَا يِتَأَيْكَ مُكُ دَ بَايِنَ أَنَّبَاوَا إِنَ ثٜىٰوَ «كُواْوَ يَجُويَ دَغَ مُوغُوَرْ حَنْيَرْسَ، يَڠَرَ أَيُّكَنْسَ، كَدَ يَيِ وَ وَطَنْسُ أَلُّواْلِ سُجَّدَ يَبَوْتَا مُسُ؞ عِدَنْ كُنْيِ حَكَ، ذَاكُ ذَوْنَ عَڧَسَرْدَ نَبَاكُ، كُو دَ كَاكَنِّنْكُ؞» عَمَّا بَكُ كَسَ كُنّٜىٰ، كُيِ مِنِ بِيَيَّبَ؞
« ‹سَبُواْدَ حَكَ، إِنْجِنِ يَهْوٜىٰهْ، اللَّهْ مَيْ ضُنْدُنَا، اللَّهْ نَ إِسْرَٰٓءِيلَ، ذَنْ كَٰوُاْ وَمُتَنٜىٰنْ يَهُودَ دَ دُكَنْ مَذَوْنَنْ عُرُوشَلِيمَ كُواْوَثٜىٰ مَسِيڢَرْدَ نَڢَطَا ذَنْ كَٰوُاْ عَكَنْسُ، غَمَا نَا يِتَيِنْ مَغَنَ دَسُو عَمَّا بَسُيِ مِنِ بِيَيَّبَ؞ نَكِرَاسُ، عَمَّا بَسُ أَمْسَبَ؞› »
بَ إِرِنْ وَنَّنْ سَڧُواْ نٜىٰ يَهْوٜىٰهْ يَسَنَرْ تَبَاكِنْ أَنَّبَاوَا نَدَا بَ؟ بَ إِرِنْ وَنَّنْ سَڧُواْ نٜىٰ عَكَ بَايَرْ أَ لُواْكَثِنْ دَ عُرُوشَلِيمَ دَ غَرُرُوَنْتَ دَسُكٜىٰ كٜىٰوَيٜىٰ دَ عِتَ سُنَ ثِكٜىٰ دَ مُتَنٜىٰ دَ أَرْزِڧِ، كُمَ يَنْكِنْ نٜىٰغٜىٰبْ عَكُدُ دَ يَنْكِنْ ڧأَنَانً تُدَّيْ، سُو مَا سُنَ ثِكٜىٰ دَ مُتَنٜىٰبَ؟»
كُنْ رِغَا كُنْ ٻَاتَ لُواْكَثِ سُواْسَيْ عَكَنْ ذَمَنْ دَ كُكَيِ أَدَا، وَتُواْ ذَمَ إِرِ وَنْدَ مَرَسَ سَنِنْ اللَّهْ سُكٜىٰ جِنْ دَاطِنْسَ، وَتُواْ نٜىٰمَنْ جِنْ دَاطِے نَرَشِنْ كُنْيَا دَ شَعَوَ إِرِ إِرِ تَجِكِے دَ بُغُوَ دَ بُكُكُوَنْ شَيٜىٰ شَيٜىٰ دَ ڢِتَرْ شَنْ إِسْكَ تَلَلَتَ، حَرْ دَ بَوْتَرْ غُمَكَ، أَبِنْ ڨَمَ نٜىٰ؞