إِرْمِيَ 44:3 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا3 سَبُواْدَ مُغُنْتَارْسُ؞ سُنْ سَا نَيِ ڢُشِے تَوُرِنْ مِيڧَ هَدَايُنْ ڧُواْنَ تُرَارٜىٰ نَسُجَّدَ غَ وَطَنْسُ أَلُّواْلِ، أَلُّواْلِنْ دَسُو، كُواْ كَاكَنِّنْسُ، كُواْ كُو بَكُتَٻَ سَنِنْسُبَ؞ Faic an caibideil |
كَيْ إِرْمِيَ، عِدَنْ مُتَنٜىٰنْكَ سُكَ تَمْبَيٜىٰكَ ثٜىٰوَ ‹مٜىٰيَسَا يَهْوٜىٰهْ اللَّهْ نْمُ يَيِ مَنَ دُكَنْ أَبُبُوَنَّنْ؟› سَيْ كَثٜىٰمُسُ، ‹كَمَرْ يَدَّ كُنْ جُويَا مِنِ بَايَ، كُنْ كُواْمَ غَ بَوْتَرْ غُمَكَنْ أَلُّواْلِنْ ڧَبِيلُ عَڧَسَرْكُ، حَكَمَا ذَاكُ بَوْتَاوَ ڧَبِيلُ عَڧَسَرْدَ بَتَكُبَ؞› »