إِرْمِيَ 44:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 «إِنْجِنِ يَهْوٜىٰهْ اللَّهْ مَيْ ضُنْدُنَا، اللَّهْ نَ إِسْرَٰٓءِيلَ، كُنْ غَ دُكَنْ مَسِيڢَرْدَ نَكَٰوُاْ عَكَنْ عُرُوشَلِيمَ دَ دُكَنْ غَرُضُوً يَهُودَ؞ غَاشِ، يَنْذُ سُنْ ذَمَ كُڢَيْ كُمَ بَابُ مَيْ ذَمَ عَثِكِنْسُ، Faic an caibideil |
عَمَّا مَغَنَاتَ دَ ڧَٰعِدُواْدِنَ وَطَنْدَ نَعُمَرْثِ بَايِنَ أَنَّبَاوَا، أَيْ، سُنْثِكَ عَكَنْ كَاكَنِّنْكُ؞ سَبُواْدَ حَكَ سُكَ جُويُواْ ثِكِنْ تُوبَ سُكَثٜىٰ، ‹دَيْدَيْ كَمَرْ يَدَّ يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا يَيِ نِيَّ يَيِ دَمُو بِسَغَ هَنْيُواْيِنْ تَڢِيَرْمُ دَ أَيُّكَنْمُ، حَكَ كُوَ يَثِكَ أَبِنْدَ يَثٜىٰ ذَيْ يِدَمُو؞› »