إِرْمِيَ 43:4 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا4 سَيْ يُواْهَنَنْ طَنْ كَرٜىٰيَ دَ دُكَنْ شُوغَبَنِّنْ سُواْجُواْجِ دَ دُكَنْ سَوْرَنْ مُتَنٜىٰنْ بَسُيِ بِيَيَّ دَ مُرْيَرْ يَهْوٜىٰهْ ثٜىٰوَ سُذَوْنَ عَڧَسَرْ يَهُودَ بَ؞ Faic an caibideil |
يَنَ ثِكِنْ مَغَنَ كٜىٰنَنْ، سَيْ أَمَظِيَ يَأَمْسَ مَسَ يَثٜىٰ «شِنْ، يَوْشٜىٰ مُكَ نَطَكَ مَيْبَا سَرْكِے شَوَرَا؟ كَرُڢٜىٰ بَاكِنْكَ كُواْ كُوَ عَكَشٜىٰكَ!» سَيْ أَنَّبِنْ يَدَيْنَ مَغَنَ، عَمَّا يَثٜىٰ «نَا سَنِ ثٜىٰوَ اللَّهْ يَيِ نِيَّ يَهَلَكَاكَ نٜىٰ، غَمَا كَا عَيْكَتَ وَنَّنْ، بَكَكُمَجِ شَوَرَاتَبَ؞»
سَيْ يُواْهَنَنْ طَنْ كَرٜىٰيَ دَ دُكَنْ شُوغَبَنِّنْ سُواْجُواْجِنْ دَسُكٜىٰ تَرٜىٰ دَشِ، سُكَثٜىٰثِ مُتَنٜىٰنْ دَ إِسْمَٰعِيلُ طَنْ نٜىٰتَنِيَ يَݣُوشٜىٰ دَغَ مِظْڢَ بَايَنْدَ يَكَشٜىٰ غٜىٰدَلِيَ طَنْ أَهِكَمْ؞ عَثِكِنْسُ كُوَ أَݣَويْ سُواْجُواْجِ دَ مَاتَادَ يَارَا دَ بَابَانِّ؞ دُكَنْسُ يُواْهَنَنْ يَدَاوُاْ دَسُو دَغَ غَرِنْ غِبٜىٰيُوانْ؞