إِرْمِيَ 42:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 سُكَثٜىٰ وَ أَنَّبِے إِرْمِيَ «مُنَ ضُواْڧُوانْكَ، كَضُواْڧِ يَهْوٜىٰهْ اللَّهْ نْكَ دُواْمِنْمُ، دُكَنْمُ دَ مُكَ ضَغٜىٰ؞ كَمَرْ يَدَّ كَكٜىٰ غَنِنْمُ دَ عِدُوانْكَ، مُو دَ مُكَ ضَغٜىٰ كَطَنْ نٜىٰ دَغَ ثِكِنْ جَمَعَ مَيْ يَوَ؞ Faic an caibideil |
مَيْ يِوُوَ يَهْوٜىٰهْ اللَّهْ نْكَ يَلُورَ دَ دُكَنْ مَغَنْغَنُنْ غُواْرِنَّنْ نَوَكِيلِنْ أَسُّرِيَ، وَنْدَ شُوغَبَنْسَ سَرْكِنْ أَسُّرِيَ يَعَيْكَ يَيِ وَ اللَّهْ مَيْ رَيْ؞ مَيْ يِوُوَ يَهْوٜىٰهْ اللَّهْ نْكَ ذَيْ ڟَاوَتَا وَمَغَنْغَنُنَّنْ دَ يَجِ؞ كَيْ ڢَا، سَيْ كَتَادَ أَدُّعَرْكَ سَبُواْدَ ضَغُواْوَرْ جَمَعَرْكَ؞› »
سَيْ يُواْهَنَنْ طَنْ كَرٜىٰيَ يَيِ مَغَنَ دَ غٜىٰدَلِيَ أَ مِظْڢَ عَٻُواْيٜىٰ يَثٜىٰ «بَرِ إِنْتَڢِے إِنْكَشٜىٰ إِسْمَٰعِيلُ طَنْ نٜىٰتَنِيَ، بَابُوَنْدَ ذَيْ سَنِ؞ إِنَا أَمْڢَانِ عَبَرْشِ يَكَشٜىٰكَ، أَوَاڟَرْدَ مُتَنٜىٰنْ يَهُودَ وَطَنْدَ سُكٜىٰ كٜىٰوَيٜىٰ دَكَيْ، ضَغُواْوَرْ يَهُودَاوَا كُمَ سُهَلَّكَ؟»