إِرْمِيَ 42:15 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا15 تُواْ، سَيْ كُجِ مَغَنَرْ يَهْوٜىٰهْ، يَا كُو ضَغُواْوَرْ مُتَنٜىٰنْ يَهُودَ؞ يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا، اللَّهْ نَ إِسْرَٰٓءِيلَ يَثٜىٰ «عِدَنْ كُكَ نَاثٜىٰ كُنْسَا كَيْ عَكَنْ تَڢِيَ ذُوَا مَصَرْ دُواْمِنْ كُذَوْنَ أَوُرِنْ، Faic an caibideil |
« ‹عَمَّا عِدَنْ وَتَ أَلْعُمَّ كُواْ وَنِ مُلْكِ يَڧِ يَبَوْتَاوَ سَرْكِے نٜىٰبُكَدْنٜىٰزَّرْ نَ بَابِيلَ، كُواْ يَڧِ يَمِيڧَ وُيَنْسَ عَڧَرْڧَشِنْ إِيكُوانْ سَرْكِنْ كَمَرْ يَدَّ سَانِيَرْ نُواْمَ تَكَنْ مِيڧَ وُيَ ڧَرْڧَشِنْ غُنْغُمٜىٰ، ذَنْ حُكُنْتَ أَلْعُمَّرْ نَنْ دَ تَكُواْبِے دَ يُنْوَ دَ بَلَعِ، حَرْ سَيْ نَهَلَّكَ أَلْعُمَّرْ نَنْ تَهَنُّنْ نٜىٰبُكَدْنٜىٰزَّرْ؞ نِے يَهْوٜىٰهْ نَا ڢَطَا؞