إِرْمِيَ 38:3 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا3 بَاشَكَّ، ذَاعَ بَادَ وَنَّنْ بِرْنِ أَ حَنُّنْ سُواْجُواْجِنْ سَرْكِنْ بَابِيلَ سُثِ شِ دَ يَاڧِ؞ نِے يَهْوٜىٰهْ نَا ڢَطَا؞» Faic an caibideil |
سُڢَطَا وَ سَرْكِے صَدِڧِيَ سُثٜىٰ «غَا أَبِنْدَ يَهْوٜىٰهْ اللَّهْ نَ إِسْرَٰٓءِيلَ يَثٜىٰ؞ ‹غَاشِ، ذَنْ جُويَا كَايَنْ يَاڧِنْ دَسُكٜىٰ أَ حَنُّنْكُ، وَطَنْدَ كُكٜىٰ أَمْڢَانِ دَسُو كُنَ يَاڧِ دَ سَرْكِنْ بَابِيلَ دَ كَلْدِيَاوَا، مُتَنٜىٰنْ دَ سُكَ كٜىٰوَيٜىٰ كَتَنْغَرْ بِرْنِنْكُ؞ ذَنْ مَيْدَ كَايَنْ يَاڧِنَّنْ سُذَمَ بَنْظَ أَ حَنُّنْكُ، إِنْ تَتَّرَاسُ أَڟَكِيَرْ بِرْنِنْكُ؞