إِرْمِيَ 3:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 «تَادَ عِدَنُونْكِ، يَا كٜىٰ إِسْرَٰٓءِيلَ، كِدُوبَ تُدَّيْ مَرَرْ ثِيَوَ كِغَنِ! أَݣَويْ عِنْدَ بَاكِ ݣُونْتَ كِنْيِ كَارُوَنْثِبَ؟ أَݣَويْ عِنْدَ بَاكِ تَادَ وُرَارٜىٰنْ سُجَّدَبَ؟ كِنْ ذَوْنَ عَبَاكِنْ حَنْيَ كِنَ جِرَا مَسُواْيَنْكِ؞ كَمَرْ مُتُمِنْ أَرَبِيَ، كِنَ ݣُونْتُوانْ ٻَوْنَ أَدَاجِ؞ دَ كَارُوَنْثِنْكِ دَ مُغُنْتَارْكِ، كِنْ ڧَظَنْتَرْدَ ڧَسَرْ؞ Faic an caibideil |
يُواْسِيَا يَڧَظَنْتَرْ دَ وُرَارٜىٰنْ سُجَّدَ وَطَنْدَ سَرْكِے سُلَيْمَٰنُ يَغِغِّنَ أَوَجٜىٰنْ غَبَسْ غَ عُرُوشَلِيمَ ذُوَا وَجٜىٰنْ كُدُ غَ بَبَّنْ تُدُنْ هَلَّكَ؞ سُلَيْمَٰنُ يَغِنَ وَطَنَّنْ دُواْمِنْ عَشْتُواْرٜىٰتْ غُنْكِ مَيْ ڧَظَنْتَا نَمُتَنٜىٰنْ سِدُوانْ دَ كٜىٰمُواشْ غُنْكِ مَيْ ڧَظَنْتَا نَمُتَنٜىٰنْ مُواْوَبْ دَ مُواْلٜىٰكْ غُنْكِ مَيْ بَنْ ڧَظَنْتَا نَمُتَنٜىٰنْ أَمُّوانْ؞
إِنْجِ يَهْوٜىٰهْ، «مَيْ يِوُوَ مُتُمْ ذَيْ سَكِ مَاتَرْسَ تَتَڢِے تَكُمَ ذَمَ مَاتَرْ وَنِ؞ إِنْ يَيِ حَكَ، مُتُمِنْ يَنَ عِيَ دَاوُاْ دَ عِتَ؟ أَشٜىٰ، يِنْ حَكَ بَذَيْ ڧَظَنْتَرْدَ ڧَسَرْ بَ؟ يَا كٜىٰ إِسْرَٰٓءِيلَ، كِنْيِ كَارُوَنْثِنْكِ دَ مَسُواْيَ دَيَوَ؞ يَنْذُ كُمَ كِنَ سُواْ كِدَاوُاْ وُرِينَ؟