إِرْمِيَ 28:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 «غَا أَبِنْدَ يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا، اللَّهْ نَ إِسْرَٰٓءِيلَ يَثٜىٰ، ‹غَاشِ، نَا كَرْيَ غُنْغُمٜىٰنْ وُيَ وَنْدَ سَرْكِنْ بَابِيلَ يَطُواْرَ مُكُ؞ Faic an caibideil |
شُوغَبَنِّنْتَ سُنَ يَنْكٜىٰ شَرِيعَ تَثِنْ حَنْثِ؞ ڢِرِسْتُواْثِنْتَ سُنَ كُواْيَرْوَا دُواْمِنْ نٜىٰمَنْ رِيبَ، أَنَّبَاوَنْتَ سُنَ أَنَّبْثِ دُواْمِنْ نٜىٰمَنْ كُطِ؞ دُكْدَهَكَ سُنَ ڟَمَّنِ يَهْوٜىٰهْ يَنَ تَرٜىٰدَسُو، سُنَ ثٜىٰوَ «أَيْ، يَهْوٜىٰهْ يَنَ ڟَكِيَرْمُ، بَ مَسِيڢَرْ دَ ذَاتَ ڢَاطُواْ عَكَنْمُ!»